مترجم بیانیه: آزاده.
گزارش: دانا ژ.ن
جمعی از اعضا و کنشگران جامعهی ترنس* با وجود حضور سنگین نیروهای پلیس، در رژه‌ی افتخار ترنس* شرکت کردند، اما در نهایت با خشونت پلیس مواجه شدند.
روز هجدهم ماه ژوئیه‌ی ۲۰۲۳ جمعی از اعضا و کنشگران جامعهی ترنس* براساس فراخوان قبلی برای شرکت در تجمع مربوط به رژه‌ی افتخار ترنس* در یک خیابان فرعی حوالی یک کیلومتری میدان تکسیم در این شهر گردهم آمدند.
این تجمع در شرایطی شکل گرفت که «داوود گُل» فرماندار استانبول، روز جمعه در توئیتی ضمن بیان اینکه اجازه‌ی برگزاری این تجمع صادر نخواهد شد، تأکید کرد که «هر فعالیتی که نهاد خانواده‌ی ما که ضامن دولت و ملت ما است را تهدید کند، مجاز نخواهد بود.»
به همین خاطر از صبح پلیس استانبول نیروهای خود را در تمامی مسیرهای منتهی به میدان تکسیم مستقر کرد، مقامات با بستن ایستگاه‌های مترو تکسیم و Şişhane و به علاوه بستن مسیر قطار کابلی Kabataş – Taksim در عمل از ساعت ۱۰ صبح تا «اطلاع ثانوی» دسترسی به منطقه‌ی میدان تکسیم را محدود کردند. همچنین هر فردی که از مسیری که نیروهای پلیس در آن مستقر بود می‌گذشت، باید مورد بازرسی قرار می‌گرفت و تنها به افرادی که در Beyoğlu کار می‌کردند اجازه عبور داده می‌شد.
با این حال جمعی از کنشگران و افراد ترنس* در ساعت ۵ در منطقه‌ای حوالی یک کیلومتری میدان تکسیم برای رژه‌ی افتخار ترنس* جمع شدند و ضمن سر دادن شعارهای اعتراضی علیه ترنسفوبیا بیانیه‌ای اعتراضی را قرائت کردند. پس از خواندن بیانیه و در حالیکه افراد در حال متفرق شدن بودند، نیروهای پلیس و عده‌ای از کسبه حمله کرده و باعث ایجاد درگیری شده و با اعمال زور هشت فرد، از جمله کنشگر ترنس* به نام یوسف که بیانیه را قرائت کرده بود و کنشگر دیگری به نام بها را بازداشت شد.
لازم به ذکر است که این تجمع، اولین رژه‌ی افتخار ترنس* در طی شش سال اخیر بود و ضمن قرائت بیانیه‌ی اصلی، توسط سایر کنشگران ترنس* بیانیه‌های دیگر خوانده شد و به مواردی نظیر تبعیض علیه زنان ترنس* در هشتم مارس توسط یکسری از افراد «خودفمینیست‌خوانده» اشاره کردند.
ترجمه‌ی متن بیانیه‌ی خوانده شده توسط یوسف، کنشگر ترنس*، به شرح زیر است:
بیانیه‌ی نهمین رژه‌ی افتخار ترنس* استانبول
نهمین رژه‌ی افتخار ترنس* استانبول را پس از ۶ سال وقفه در ۱۸ ژوئن، روز برابری افراد ترنس* برگزار می‌کنیم.
ما امروز گرد هم آمدیم؛ از خیابان بورنووا و بایرام (استانبول – محل زندگی کارگران جنسی) تا اری‌یامان (محله‌ای در آنکارا که حدود ۳۰ فرد ترنس* کارگر جنسی در آن مورد حمله قرار گرفتند)، از افرادی که مجبور به ترک خانه‌هایشان شدند تا افرادی که توسط پلیس و مجریان قانون شکنجه می‌شوند؛ اینجا گرد هم آمدیم تا خشم افراد ترنس* و خشونتی که به آنها تحمیل می‌شود را به دوش بکشیم و مقاومت خود را در هر محله و خیابانی سازماندهی کنیم.
ما به عنوان افراد ترنس* دوباره به خیابان‌ها می‌آییم و آگاه هستیم که مبارزه ما محدود به امروز نیست و وقفه ۶ ساله‌ای که به ما تحمیل شد چیزی از مبارزه ما کم نکرده است.
رژه افتخار ترنس* را آخرین بار در سال ۲۰۱۷ با موضوعیت «مهاجرت» برگزار کردیم و امسال برای نهمین بار با شعار «بازنمی‌گردیم، اینجا هستیم» زنده نگه می‌داریم. ما با وجود محدودیت‌های ایجاد شده توسط نهادهای امنیتی حزب عدالت و توسعه و مجریان قانون و علی‌رغم حضور خودفمینیست‌‌خوانده‌هایی که در حین ۸ مارس «زنانگی» زنان ترنس را زیر سوال بردند و همچنین با وجود حس تنگنا از تک تک افرادی که در برابر گفتمان‌های ترنسفوبیک سکوت می‌کنند، اعلام می‌کنیم: در خیابان هستیم. بازنمی‌گردیم، اینجا هستیم.
در مورد آنچه در ۶ فوریه در ترکیه، کردستان و سوریه رخ داد؛ در دوره‌ی وقوع زمین لرزه شاهد تلاشی فزاینده در صدد محروم گذاشتن و منزوی کردن افراد بودیم که خود نتیجه سیاستهای رانت‌خوارانه است. ما شاهد بودیم که افراد ترنس* از دسترسی به داروهای هورمون‌تراپی -که به چادرهای عمومی منتقل نمی‌شدند- محروم ماندند و تحت هیچ شرایطی فضای امنی برایشان فراهم نشد. تحت شرایط فیزیکی به وجود آمده در این گونه رخدادها بار دیگر دیدیم که این شرایط نه تنها منجر به برابری حقوق افراد نمی‌شود بلکه برعکس، نابرابری های موجود را عمیق‌تر می‌کند. ما افراد ترنس* حتی در زمان مواجهه با فجایع طبیعی به دلیل گفتمان‌های ترنسفوبیک، نژادپرستانه، تبعیض‌آمیز و تحکیم‌کننده‌ی وضع موجود که توسط دولت تقویت می‌شود، مجبور بودیم هم برای بقا و هم برای اعلام موجودیت مبارزه کنیم.
ما با شرایط ایجاد شده توسط سیاستهای نفرت‌پراکنانه دست و پنجه نرم می‌کنیم، نه تنها در این زمین‌لرزه‌ای که تجربه‌اش کردیم، بلکه در هر خیابانی که نمی‌توانیم در آن قدم برداریم و در هر مکانی که نمی‌توانیم در آن پناهی بیابیم. در حالی که خانه‌های ما مهر و موم شده و پلیس خیابان‌هایی که در آن زندگی می‌کنیم را محاصره کرده است، در اینجا که ما افراد ترنس* در ورودی پناهگاه‌هایی جان می‌دهیم که درخواست ما را برای گرفتن سرپناه رد می‌کنند، مرگ افراد ترنس* به طور قطع امری سیاسی است.
با تشدید سیاستهای انزواگرانه و در شرایطی که افراد ترنسی* وجود دارند که به این باور رسیده‌اند که در هیچ جایی در این جغرافیا مکانی شایسته زندگی نخواهند یافت، خودکشی افراد ترنس* به طور قطع امری سیاسی است. مرگ هانده، مصرا، نفس، مورات، گونای، زیروه، براک، ایپک، دنیز، اجم و بسیاری دیگر، همگی نوعی قتل عام هستند. هر کسی که با شعارهای خود ترنسفوبیا را گسترش می‌دهد، به ویژه دولت، عامل این قتل عام است.
ما به همه‌ی اقشار، از جمله سایر افراد جامعه +LGBTI که در اعتراضات پارک گزی مقاومت کردند، در دهمین سالگرد مقاومت آنها درود می‌فرستیم. امروز ما از خشم مردمی که توسط نیروهای امنیتی در پارک گزی کشته، مجروح و زندانی شدند به ستوه آمده و اینجا هستیم. ما در همه‌ی میادین و جبهه‌ها هستیم و اعلام می‌کنیم: «گزی افتخار ماست» و نباید مورد پیگرد قضایی قرار بگیرد. (یکی از شعارهای معروف اعتراضات پارک گزی).
ما به افراد ترنسی* که در دهه ۸۰ در پله‌های پارک گزی دست به اعتصاب غذا زدند درود می‌فرستیم و اعلام می‌کنیم که مبارزه ما ادامه دارد.
ما درود می‌فرستیم به تجمع‌کنندگان «مادران شنبه» که دیروز در هفته ۹۵۱ ام در میدان گالاتاسرای گرد هم آمدند و دستگیر شدند؛ آنها که سال‌هاست به دنبال بستگان خود هستند که توسط این دولت مفقودالاثر شده‌اند. مبارزه ما با شما مشترک است.
آنچه به عنوان «واقعیت» در دوران انتخابات توسط فاشیسم دولتی احزاب AKP-MHP (ائتلاف احزاب دولت حاکم) با توسل به ایجاد تصویر«آینده‌ی زیبا» در حال تبیین بود، از اصل واقعیت بسیار دور است. همچنین سخنرانی اردوغان در شب انتخابات ۲۸ مه که با کلماتی آغاز شد که جامعهی ما را هدف قرار می‌داد، اشاره به گسترش خشونت در سیاستهای اعمال شده به افراد جامعهی ما دارد.
البته این ما هستیم که کشته شده‌ایم و مورد ظلم و خشونت قرار گرفته‌ایم؛ در این به اصطلاح «ترکیه‌ی جدید» که در آن همه‌ی احزاب و سازمان‌ها از قبل از انتخابات تا پس از انتخابات گفتمان‌های نفرت‌پراکنانه نسبت به جامعه +LGBTI بازتولید کردند، خود آنها هم مسئول کشتار ما هستند.
حتی این واقعیت که انتخابات اخیر بر اساس «انتخاب فاشیسم با خشونت کمتر» انجام شد، ماهیت نگرش سیاسی اعمال شده نسبت به افراد جامعه +LGBTI، کردها، پناهندگان و مهاجران را آشکار می‌کند. عبارت «ما به حضور کردها اکتفا می‌کنیم» در زمان کسب ۸۰ درصد آرا از استان‌های کردنشین، بعد از اعلام نتایج آرا با این جمله که «عامل بازنده شدن در انتخابات کردها هستند» جایگزین شد. کسانی که کردها را در هر فرصتی هدف حمله قرار می‌دهند و کسانی که افراد ترنس* را مورد ظلم قرار می‌دهند، یکی هستند.
در اینجا یک بار دیگر یادآوری می‌کنیم که ذهنیت هدف قرار دادن مهاجران و افراد +LGBTI یک ذهنیت مشترک است و ما هرگز از مقاومتی که در کنار هم ساخته‌ایم دست نمی‌کشیم. ما به مبارزه شانه به شانه و در کنار هم علیه نسل‌کشی، دستگیری، بازداشت و جنایت علیه مردم کرد ادامه می‌دهیم. اینجا دوباره فریاد می‌زنیم: کردستان وجود دارد، کوییرها وجود دارند.
در شرایطی که صرف وجود ما به عنوان تهدیدی برای جغرافیایی که در آن متولد شده و در آن بزرگ شده‌ایم دیده می‌شود، همرزم همیشگی آن دسته از دوستانمان هستیم که به دلیل مهیا نبودن شرایط زندگی مجبور به «مهاجرت» شده‌اند. ما اینجا یک بار دیگر می‌گوییم که مبارزه خود را فراتر از مرزها، در هر کجا که باشیم ادامه خواهیم داد: ما بازنمی‌گردیم، ما اینجا هستیم. ما پناهنده هستیم، ما ترنس* هستیم.
ما افراد ترنس* بارها و بارها فریاد می‌زنیم: ما جهانی بدون مرز، بدون طبقه، بدون خشونت، بدون جنسیت و بدون استثمار می‌خواهیم. این دولت یا متوجه می‌شود که ما شهروندان با حقوق برابر هستیم و برای ما شغل امن ایجاد می‌کند و یا فضایی را برای ما باز می‌کند که با خیال راحت در خیابان‌ها کار خود را بگردانیم. ما از خشونت این دولتِ پلیسی و افسران تحت فرمان آن هیچ هراسی نداریم، در شرایطی که آنها به جای «حفاظت» از افراد ترنس*، در هر فرصتی از قدرت خود علیه ما استفاده می‌کنند؛ ما با تمام افتخار مقاومت می کنیم! بله، حتی هراس هم داریم، اما هنوز اینجا هستیم، در تمامی میادین، با تمام قدرت! فکر می کردید این میادین از آن شماست؟
به خوبی می‌دانیم که مردم محل در حالی که کارگران جنسی در حال سوختن بودند، روی آتش آنها هیزم می‌انداختند. شما نمی‌توانید ما را نادیده بگیرید و ما را هدف قرار دهید: ما فاحشه و کارگر جنسی هستیم و وجود خواهیم داشت.
ما امروز با تمام عجیب‌وغریبی خود و با تمام ترنس* بودنمان اینجا هستیم. ما با زل زدن به چهره شما فریاد می‌زنیم: از شما نمی‌ترسیم! این شمایید که خواهید رفت، نه ما.
باید دانست که اگر امروز از لحاظ فیزیکی در میدان تقسیم حضور نداریم به این دلیل نیست که از ممنوعیت‌ها یا آزار و اذیت شما می‌ترسیم، بلکه به این دلیل است که بیشتر از دولتِ پلیس -که ما را به عنوان شهروندان با حقوق برابر نمی‌پذیرد- به امنیت یکدیگر اهمیت می‌دهیم. ما آنقدر می‌چرخیم تا دنیا را جابجا کنیم و تا زمانی که همه دوستانمان را پیدا نکنیم، نمی‌رویم.
ما مقاومت می کنیم تا زمانی که شما بروید.
تا تهش ترنس* هستیم، عشقم!
